Sucre, Potosi

Sucre

De mountainbike tocht zou ons naar een secret canyon brengen. Het eerste stuk was fietsen en het tweede stuk lopen. Ik had mezelf ingesteld op niet al te hoge verwachtingen. Om 8 uur s ochtends moest ik bij het travel bureau zijn. Aangekomen bij het bureau heb ik kennis gemaakt met Marielle, een dame uit Nederland en Jonas een jongen  uit Engeland. De klik was er gelukkig meteen en we zijn jawel op tijd vertrokken. We moesten eerst 20 minuten rijden voordat we kunnen starten met fiesten. De autorit er na was al veel beloofend. Aangekomen op de plaats waar we zouden beginnen, kregen we uitleg over de fietsen en bescherming. De mountainbike tocht was voornamelijk naar beneden op een aantal steile stukken naar boven. De steile stukken naar boven hebben we gelopen. Het uitzicht was echt schitterend!

Op sommige stukken was het mountainbiken best ingewikkeld omdat er hele grote keien op de weg lagen en we moesten soms een riviertje oversteken met een sterke stroming. Dit maakte het wel extra leuk en avontuurlijk.

Op een gegeven moment konden we niet verder met de mountainbikes en kon het lopen beginnen. Tijdens het lopen hadden Marielle en ik een heel leuk gesprek en het bleek dat Marielle werkt bij Helaarhof en met de kinderen van de Zwengel en  ik heb vorig jaar stage gelopen daar, waar we hebben elkaar nooit gezien. Dit vonden we allebei erg vreemd en lachwekkend.

De wandeltocht naar de secret canyon was super mooi! We kwamen langs riviertjes, mooie bergebieden en avontuurlijke paden. En eenmaal aangekomen was het uitzicht prachtig. We hebben bij de canyon onze lunch gegeten en heerlijk gechilt in de zon. Op een gegeven moment was het tijd om terug te gaan. We hebben eerst het stuk terug gelopen en daarna een klein stukje gefietst. Want het stuk dat we naar beneden zijn gegaan met de fiets, moesten we nu omhoog. Gelukkig mochten onze mountainbikes in de auto en hoefde we dat niet omhoog te fietsen. Terug in sucre hebben we met de gids een drankje gedaan en ze hadden bitterballen! Deze heb ik natuurlijk besteld. Helaas vielen ze wel een beetje tegen. Maar ja als je ballen van de Kees bent gewend kan dat ook haast niet anders.

Jonas had een biertje besteld die ik nog nooit had geproefd. Eenmaal geproefd was ik verkocht, en er volgden veel biertjes.

Rond 5 uur s middags hadden we besloten om samen iets te eten, alleen was het eerst tijd om te douchen! We hadden afgesproken om, om 8 uur te verzamelen op het centrale plein.

Iedereen was er stip op tijd. We hebben heerlijk gegeten en geborreld en rond 12 uur snachts was iedereen moe en zijn we ieder voor zich naar ons hostel gegaan.

De volgende dag had ik besloten om naar potosi te gaan.

Potosi

Potosi is met haar ligging op 4100 meter hoogte, officieus de hoogste stad ter wereld. De Cerro Rico mijn is het centrum waar alles om draait, iedereen is er afhankelijk van. In 1544 ontdekte een indiaan hem bij toeval: hij was zijn lama's aan het hoeden en miste opeens twee dieren. Na een hele dag zoeken maakte hij 's avonds een vuurtje om op te warmen. Het werd zo heet dat de grond onder het vuurtje begon te smelten en een glinsterende vloeistof uit de grond te voorschijn kwam. Hij bleek op de Cerro Rico te zitten, een berg die helemaal vol zit met zilver.
Kort daarna werd Potosi gesticht en inmiddels haalt men al vier eeuwen zilver uit de bergen. In de Quechua taal betekent "Potosi" vuur, explosie of donder. De stad staat helemaal in het teken van de mijn, niet in dat van de toeristen: als je op een marktje rondloopt is er niemand die je wat aan wil praten.

Nadat ik mijn spullen had ingepakt en had uitgecheckt heb ik de bus genomen naar dit plaatsje. Voordat ik de bus in mocht moet je in Boliva eerst tax betalen. Dit is maar liefst een halve euro. Ik wist dit alleen niet omdat ik alleen bussen langs de weg had genomen. Gelukkig kon een lieve man mij dit in begrijpelijk spaans uitleggen en mocht ik de bus in. Drie uur later kwam ik aan in Potosi.  Ik wist niet zo goed waar ik wilde slapen dus ik volgde twee toeristen hahha. En ik had geluk want ze liepen naar een hostel. Het hostel had een bed vrij en ik was zo ingecheckt. De dame van de receptie vertelde dat ik de volgende dag met een groep de mijn kon bezichten. Dit sprak mij wel aan en ik had de tour geboekt. Dit was voor mij namelijk de reden om Potosi te bezoeken!

Al snel had ik leuk contact met twee dames uit Belgie. S avonds ben ik met hen gaan eten en deze dames gingen de volgende dag ook mee naar de mijnen excursie.

Voordat de tocht begon heb ik eerst uitgecheckt want ik zou s avonds de nachtbus nemen naar Tupiza, Om half negen s ochtends begon de tocht. Voordat we vertrokken kregen we onze mijnenoutfit. Dit bestond uit een broek, jas, helm, laarzen en een lamp. Eenmaal alles aan, zagen we er erg sexy uit! Nadat iedereen was omgekleed vertelde onze gids ( een ex- mijner)  interessante informatie over de mijnen, het leven in de mijnen en het werk. Korte samevatting van de info: De Cerro Rico is een coöperatieve mijn, eigendom van de mijnwerkers zelf. Veel verbeterd is er niet. Men werkt onder ongelofelijk primitieve omstandigheden, het lijken bijna de middeleeuwen. En net als toen is bijgeloof heel belangrijk: in de mijn zie je een beeld van El Tío, de duivel die volgens de Bolivianen de eigenaar is van alle mineralen .

Niet te doen, dat zoiets nog kan en mag bestaan: De mijnwerkers werken er in erbarmelijke omstandigheden, soms tot 10 uur per dag in de mijnen.Bijna geen beschermingskledij, geen stofmaskers, karrekes van 100 jaar geleden vooruit duwen (vol wegen ze 1000 kg), honderden meter naar boven of beneden kruipen langs een dun koordje, door nauwe gangen kruipen.. En dat voor zo een 200 euro per maand. Het minimumloon hier in Bolivie is 160 euro (!!!), dus zij zeggen dat het goed verdiend, de rest nemen ze er dan "maar"bij... Onze gids was echt fenomenaal.. Vanuit zijn ervaring als mijnwerker kon hij ons echt vertellen wat er "leeft" tussen de mijnwerkers, hoe zwaar ze het hebben en hoe hun familiale toestand eruit ziet.. Vele van hen hebben tot 7 kinderen,werken zich letterlijk kapot om hun kinderen te laten studeren zodat ze uit gebrek aan diploma  maar in geen geval  naar de mijnen moeten gaan werken..Toen we vroegen of men dan geen anticonceptiva gebruikt, zei Julio dat de mensen hier dikwijls niet van op de hoogte zijn en als ze dat al wel zijn,is er in 99 procent van de gevallen geen geld voor. Voor 1 pil ( DE pil) hebben ze hier 1 week brood, dus de keuze is "rap" gemaakt. Julio vertelde ook dat op de 1000 geboortes, zo een 260 moeders de bevalling niet overleven bij gebrek aan goede ondersteuning en hygiëne tijdens de geboorte.. Zoals ik al zei, echt heel aangrijpend..

Zo slijten de mijnwerkers hier hun leven, sommige soms 20 jaar, sommige soms maar 1 tot 2 jaar en dan zoeken ze hun heil in La Paz of op het platteland.. Ze zijn maar al te blij met de cadeautjes die wij als toeristen meebrengen, dat scheelt hen natuurlijk weer wat geld..Midden in de mijn hebben ze een soort altaar ingericht waar er een groot beeld van de duivel is opgericht. Heel tegenstrijdig met het leven buiten de mijn, vereren ze de duivel in de mijn.. Ze zien de duivel als de schepper van het donkere leven,dus ook van de mijn en van het zilver erin..Zo gieten ze alcohol aan zijn voeten zodat hij hun gunstig gezind blijft en voor zilver blijft zorgen.. Klinkt voor een buitenstaander misschien heel bijgelovig, maar dat is hun houvast.. Serieus veel respect voor die mannen daar, dat doen wij thuis hun niet na..

Hierna maakten we eerst een stop bij de mijnenmarkt. Hier moest iedereen wat spullen kopen voor de mijnwerkers. De spullen bestaan uit: frisdrank, alcohol, serpetinie, confetti en bier. dit kostte maar liefst drie hele euros! Een rip uit mijn lijf! Nu zul je wel denken waarom confetti en serpetinne, het was een feestdag en de mijnwerkers waren vrij deze dag. Ze kwamen deze dag naar de mijnen om te drinken en te feesten. De uitleg van de confetti en serpetine volgt later. Voordat we deze spullen kochten legde de gids nog wat dingen uit en liet hij zien hoe dynamiet werkt. Eenmaal de spullen gekocht werd iedereen ingezegend. Dit hield in: champagne drinken, confetti onder je helm, serpetine om je nek en drie kussen ( zie de foto's) Nadat iedereen was ingezegend was iedereen ' beschermd' voor het gevaar in de mijnen en konden we echt naar de mijnen.

De gids bereidde ons voor dat de gangen smal zijn,het erg donker is, we moeten klimmen en dat het benauwd kon zijn. Met deze informatie begon de tocht. Omdat niemand aan het werk was vandaag, kreeg ik niet echt het gevoel of het idee hoe het is om in een mijn te werken. Ik had het meer het idee dat ik een grot inliep.

Bij het begin van de mijn zagen we het beeld El Tío. Of ja zagen niet echt want het beeld was bedekt met confetti, serpetine, vlaggen en ander versiesel en er lagen een hoop bierblikjes. Dit doen ze omdat het een feestdag is.
 

Het ' extraatje ' ( omdat het een feestdag was) van de tocht was dat wij ( de vrouwen) de mijnwerkers die we tegen kwamen moesten versieren met serpetine, confetti onder hun helm moesten doen en drie kussen moesten geven. Dit vond ik twee keer leuk en toen had ik er genoeg van! De reden hiervoor is geluk in de mijnen. Deze feestdag vindt een keer per jaar plaats net voor de carnaval.

De mijntocht voldeed niet aan mijn verwachtingen maar het was wel erg indrukwekkend om te zien in welke omstandigen de mijnwerkers moeten leven en werken.

Terug van de mijnen was het tijd om te douchen. Een probleem in dit hostel wanneer je uitgecheckt bent mag je niet meer douchen. Hier had ik op dat moment ff lak aan. Ik ben gewoon heerlijk gaan douchen en niemand heeft er iets van gezegd. Nadat iedereen was gedoucht, zijn we het stadje ingelopen en hebben we wat marktjes bezocht. Daarna zijn we een hapje gaan eten. Om half 8 was het tijd om naar de bus te gaan. Zowel ik als belgische dames moesten naar het busstation. De belgische dames gingen richting La paz en ik richting Tupiza.We hebben samen een taxi gedeeld. Eenmaal aangekomen op het station was het tijd om in te checken. Dit wil zeggen je backpack afgeven en onze ' tikckets' om ruilen in ' echte' tickets. Bij mij leek dit even een probleem maar gelukkig was het geen probleem. Ik vond alleen mijn nummer van mijn plaats raar. Later meer hierover. Nadat we dit hadden gedaan, hebben we afscheid genomen en ieder onze bus genomen.