Het busavontuur Columbia - La paz

Het was tijd om de beslissing te maken, gaan we vliegen of gaan we bussen. De beslissing was vliegen, want Milou dacht een goedkoop vliegticket gevonden te hebben. Een probleem waar we niet aan gedacht hadden, de belasting. Toen we de uiteindelijke prijs zagen ( 750 dollar) veranderde onze beslissing naar bussen. Omdat we met bussen wat extra tijd kwijt zijn hadden we met pijn in ons hart besloten om San Augstin over te slaan. Dit scheelde ons namelijk een hele dag in de bus zitten.We zijn vrijdagmorgen vertrokken van Popayan naar de grens van Ecuador. Het begin begon al goed want de bus vertrok een half uur later dan gepland omdat de kaartverkoop man zich had verslapen. Ik zeg bedankt hey! De grensovergang ging redelijk soepel en voor we het door hadden waren we in Ecuador. Na kort zoeken hadden we een taxi gevonden die ons naar de busterminal bracht. Daar aangekomen hadden we de juiste bus net gemist. Maar geen stress en paniek we konden nog wel de bus nemen naar Quito, de hoofdstad van Ecuador. We kwamen daar rond tien uur s avonds aan helaas wel op het verkeerde busstation. Want de volgende bus die we moesten hebben vertrok van een andere busterminal. We hadden snel een taxi gevonden die ons naar het juiste busstation bracht. Daar aangekomen gingen we op jacht naar de volgende bus. Het bleek al snel dat de bus die we eigenlijk wilde vol zat. Dus hebben we de bus genomen die ons het verst in Ecuador bracht namelijk Guayaquil.
Zaterdagmorgen zijn we daar aangekomen. Vanuit daar hebben we de bus genomen naar een plaatsje net over de grens van Peru. Omdat ook deze bus geen haast had kwamen we net te laat aan om de juiste bus te halen naar Lima( de hoofdstad van Peru). We hadden ondertussen twee oude mannen ontmoet die een redelijke woordje spaans praatten. Met hen zijn we op zoek gegaan naar een bus die ons bracht naar Trujillo. Na een kleine 15 min rondgereden te hebben in een tuktuk een chaggie chauf hadden we een maatschappij gevonden die nog niet vol zat ( later dit verhaal snapte we ook waarom). Het was ondertusen 5 uur en de bus naar Trujillo zou om half negen gaan. Tijd om ff te eten . Na de maaltijd zijn we richting de bus gelopen. Deze bus vertrok nagenoeg op tijd yes dachten we. Maar na tien min stoptte hij al om maar liefst 100 dozen in te laadde. Weer een half uur later gingen we echt vertrekken dachten we. Maar nee hoor na 15 minuten stopten we weer: paspoort controle. Iedereen uit de bus en de controle kon beginnen.. tien minuten later iedereen weer in de bus en uindelijk gingen we. Al snel bleek waarom deze bus zo goedkoop was. Geen toilet, bloedheet en het stonk naar pis. Naa ontelbaar veel stops kwamen we s zondag ochtend aan in Trujillo. Hier hadden we snel een bus gevonden naar Lima. We moesten twee uurtjes wachten op de bus. We zijn even naar een internetcafe gegaan, om te kijken of we misschien van Lima naar Puno konden vliegen. Na veel zoekmachines en sites kwamen we eigenlijk niet verder. Dus zijn we terug gegaan naar de busterminal. Binnen de korste keren mochten we gaan boarden. Nieuw was onze vingerafdruk geven voordat we de bus in mochten. Eenmal in de bus leek het wel een paradijsje. Heerlijke zachte stoelen die helemaal naar achteren konden. Tijdens de busrit kregen we zelfs eten en drinken. Wat een luxe. We kwamen s avonds aan in Lima. Op het busstation hadden we even wifi woehoeee. Rona stuurde een foto van een heerlijke clubsandwich en chocola, erg gemeen!

 Vanuit Lima hebben we een taxi genomen naar de luchthaven. We dachten we gaan gewoon zelf kijken of we een vliegticket kunnen bemachtigen. Aangekomen kon de jacht beginnen. Een erg leuke uitdaging die je in Nederland niet snel zou doen. Al vrij snel hadden we een vliegticket naar Puno voor een goede prijs. We hebben niet lang nagedacht maar gelijk gekocht ( dit scheelde namelijk een rit van 20 ur bussen) . We waren rond 12 uur nachts op het vliegveld en het vliegtuig vertrok om 5 uur s ochtends. De wachttijd en het vliegen verliep goed en voor we het wisten waren we in Puno. Op het vliegveld stond al een busje klaar om ons naar de grens van Bolivia te brengen.  De grensovergang ging wederom soepel. En over de grens hadden we snel een taxi naar Copacabana. Hier heb ik Milou gedag gezegd. Milou ging Isla del Sol bezoeken. Dit heb ik twee jaar geleden al gedaan. Ik had snel een bus gevonden die naar La Paz ging. In de bus zaten een aantal gezellige Argetijnen.  Halverwege de busrit moesten we de bus uit, want we moesten het Titicacameer oversteken. De bus wordt op een soort van wrak gereden en het wrak voer naar de overkant. Als dat maar goed gaat....Wij mochten gelukkig in een "normaal" bootje. Na tien minuten waren we veilig aan de overkant en konden we verder richting La paz. In La Paz aangekomen hebben de jongens voor mij een taxi geregeld en ben ik netjes voor het hostel afgezet. De taxi chauf had echter erg veel haast en ik moest snel, snel geld geven. TOen ik het geld wilde geven had de beste man geen wisselgeld. Ik heb even  in de buidel gegerepen en ik had nog pesos van Columbia, ik gaf dit geld aan de man en de man had niks in de gaten. Een goedkoop ritje.

Samenvatting busrit

º uiteindelijk 8 busritten

ª 300 euro bespaard

ª 5 dagen niet douchen

ª 5 dagen niet goed slapen

ª 3 grensovergangen

En een ervaring rijker!