Panama - deel 2

Rona's aankomst in Panama city was meteen een bijzondere ervaring. Milou en Janneke waren met de bus naar het vliegveld gegaan om haar op te halen, maar de vrouw achter de balie had te weinig geld op de pas gezet om met de bus terug te kunnen. Dan maar terug met een chickenbus, een bus die meer lijkt op een kermisatractie omdat de muziek er keihard aanstaat en er over toeters en bellen op de bus zijn bevestigd. We werden omringt door allemaal jongetjes die hun ogen niet van ons af konden houden, foto's stonden te maken en in het spaans hele gesprekken over ons aan het voeren waren. Op Rona's vraag of dit normaal is, antwoorden wij; nee, dit keer is het wel erg extreem. Eenmaal in het hostel aangekomen hebben we nog even gezellig gekletst en zijn daarna gaan slapen. De volgende dag zijn we naar het Panama kanaal gegaan, na een paar uur te hebben gewacht kwamen er twee supergrote vrachtschepen voorbij. Het kanaal in Nederland schijnt spectaculairder te zijn, maar aangezien we daar nog nooit geweest zijn, waren we hier best van onder de indruk.
Aan het eind van de middag zijn we nog even wezen winkelen in de grote shoppingmal (blijft toch leuk!) om vervolgens lekker in ons hostel te eten. Rona had de eerste dagen flink last van een jetlag en lag er op tijd in).
Onze laatste dag in Panama city hebben we door het oude stadcentrum gelopen die in de buurt van ons hostel lag. Aan het begin van de middag hebben we onze spullen bij elkaar gepakt, want deze dag gaat de vijf daagse zeiltocht naar Colombia beginnen. Opnieuw blijken we vandaag geen geluk te hebben in het verkeer. Eerst kunnen we geen lege taxi vinden omdat het regent en niemand meer over straat wil lopen, aangekomen bij de busterminal duurt het een uur voordat we vertrekken (die was ook niet ingecalculeerd). Maar eindelijk vertrekken we dan richting de haven. In de beschrijving die we hadden gekregen van de kapitein stond precies waar we uit moesten stappen, weer op moesten stappen en hoelang de bussen er over zouden doen. Wat hij er alleen niet bij had vermeld is dat bussen vaak later vertrekken, niet komen opdagen of vol zitten. Na anderhalf uur in de bus moesten we overstappen. Zo gezegd, zo gedaan. Althans, het uitstappen.. het opstappen bleek een stuk lastiger want na twee uur wachten was de bus die we moesten hebben nog steeds niet langs komen rijden. In de tussentijd zijn we de twee Finse jongens die we vanaf Bocas del Torro al tegen het lijf lopen weer tegen gekomen. Ze bleken met dezelfde boot als ons mee te gaan en door iemand een verkeerde kant opgestuurd te zijn. Ondertussen zaten we wel een beetje in de rats omdat we zoveel te laat waren, de kapitein was ondertussen gebeld en vertelde ons dat hij niet zonder ons zou vertrekken. Pfff, dat was tenminste een geruststelling. Na twee uur wachten hebben we de eerste de beste bus gepakt die ook maar een beetje in de richting ging van het plaatsje waar wij heen moesten. En dit was echt de eerste de beste. Met zijn vijven werden we via de 'laadruimte' van de bus naar binnen geduwd, letterlijk. Vijf grote backpacks, vijf dagtassen, boodschappen voor onderweg en dat alles op een stukje van één vierkante meter. We konden geen kant op, stonden bij mensen op de voeten, zaten half bij mensen op schoot en dat met het vooruitzicht dat de busrit nog twee uur zou duren. Aangekomen bij onze volgende stop, besloten we voor het laatste stuk een taxi te nemen. Al snel kwam er een grote jeep langs. Hups tassen achterin en plaats voor vijf personen, wat een heerlijk ritje.

Twee uur later dan de bedoeling kwamen we eindelijk aan de haven waar een hele groep mensen gezellig zat te drinken en te eten. We zouden pas tegen half tien vertrekken hoorden we toen. Voor niks zo lopen haasten en stressen ;)

Na een klein uurtje waren we klaar om onze tassen naar de zeilboot te brengen waar we samen met dertien anderen vijf dagen lang zouden door brengen. Vlak na vertrek werd Rona, ondanks de pillen en bandjes tegen zeeziekte, toch zeeziek. Er werd zelfs een weddenschap afgesloten wie er op de boot het eerst zou overgeven. Er werd ingezet op Rona en Milou maar helaas hebben ze deze weddenschap verloren, want iedereen heeft alles binnen kunnen houden.
De eerste nacht op de boot heeft de kapitein 's nachts doorgevaren zodat we minder last van de golven zouden hebben en we 's ochtends vroeg bij de San Blas eilanden zouden zijn. De San Blas eilanden bestaat uit 350 kleine eilandjes varierend van een paar vierkante meter tot ehhhhhh groter ;) Blauwe water, witte stranden, een paar palmbomen en verder helemaal niks, heel mooi om te zien en om op zoiets rond te lopen.

Eenmaal aangekomen bij de eerste eilanden zijn we gaan snorkelen in de buurt van een schip wat daar ooit gezonken is en zijn we aan land gegaan van een aantal eilanden. 's Avonds (en overdag natuurlijk ook) was het erg gezellig met de mensen op de boot en speelden we spelletjes. Omdat er verder niet veel te doen was op de boot sliep iedereen vaak al tegen negen uur. En ja, zelf Janneke lag er vroeg in.
Na twee dagen op de San Blas eilanden, zijn we uiteindelijk eerder dan gepland vertrokken richting Colombia. Vanwege de sterke stroming konden we niet echt zwemmen en omdat we ook veel last hadden van tegenwind zouden we een stuk langer doen over de reis naar Colombia. De kapitein stelde voor om een andere route te nemen zodat we IETS minder last van de golven zouden hebben. Dit hebben we geweten ook. De laatste dagen op de boot, hebben we voornamelijk buiten op het bankje gezeten en geprobeerd niet over te geven. Eten zat er voor Rona en Janneke soms niet eens in omdat de boot alle kanten op ging. Ook het slapen was heel bijzonder omdat we bij elke golf weer zo hard naar beneden donderde dat we bijna uit onze bedden gelanceerd werden. Al met al een hele leuke ervaring, maar we waren toch blij toen we de kustlijn van Colombia in zicht zagen.