Lanquin, Rio Dulce en Livingstone

Gister (09-11-12) zijn we met een helse tocht van maar liefst 15 uur in een minibusje naar Lanquin gegaan. Dit keer hadden we ons goed voorbereid met eten, kotszakjes (Janneke vond de vorige keer de weg iets te hobbelig), reispillen en armbandjes tegen reisziekte en een tablet vol met afleveringen van GTST :-)

Na 15 uur in de bus te hebben gezeten, zijn we aangekomen op bestemming. Hier heeft iemand Jannekes lader van haar tablet achter gelaten omdat ze die in Tikal was vergeten. Dit ging echter nog niet zo soepel, want deze zin hadden ze ons niet geleerd in het Spaans. Na bloed, zweet en tranen moesten we het de volgende dag maar weer proberen. Zo gezegd, zo gedaan..

De volgende dag zijn we met een toer in een jeep waar we alleen konden staan naar Semuc Champy gegaan. Hier gingen we met een kaars in onze had een grot binnen waar we een aantal watervallen hebben gezien. Vervolgens gingen we van een rivier af in een rubber band.

Na een wandeling van twintig minuten kwamen we op een uitzichtpunt waar we de rivier konden zien. Dit zag er wel heel mooi uit, de foto's volgen snel.

Hierna moesten we weer naar beneden waar we in de rivier konden zwemmen. Hier heeft Janneke laten zien dat birckenstocks niet waterproof zijn toen de rubberen zool losliet. De terug weg was voor Janneke dan ook een zware beproeving en voor ons leedvermaak (ze liep als een pinguïn rond te waggelen).

Weer terug in het hostel deed Janneke wederom een poging om haar stekker terug te krijgen. Ondertussen wisten ze allemaal al wie Janneke was. Toen Janneke vroeg naar de persoon (Shanti) die haar oplader zou hebben opgeborgen begrepen ze haar niet helemaal, ze dachten dat Janneke op zoek was naar een Shanti en die hadden ze natuurlijk niet. Maar of we wel even wilden betalen voor de nacht. Dit wilde Janneke niet voordat ze haar oplader terug had. En dat geloofden ze meteen, Janneke mocht zelf binnen op zoek gaan naar Shanti. Toen ze een beetje in een kastje begonnen te rommelen kwam er eerst een pistool tevoorschijn maar daarna verscheen zomaar Shanti met de oplader:-) Het heeft Janneke wel weer een nieuwe bijnaam opgeleverd; Shanti.

De volgende dag zijn we vertrokken naar Rio Dulce. We zaten in een hostel die alleen per boot te bereiken was en waar maar vijf andere mensen waren. Erg mooi, maar ook erg saai.

Wel is hier gebleken dat wij toch echt niet zonder elkaar konden.. Milou werd namelijk gestoken door een wesp en bleek hier allergisch voor te zijn.. Maar onze held Janneke kwam meteen in actie door de plek uit te zuigen en wist erger te voorkomen :-)

We wilden geen dag langer blijven in Rio Dulce dus besloten we de volgende ochtend meteen door te gaan naar Livingtone om vanaf daar dezelfde dag nog te vertrekken naar Honduras.

Na tien minuten hadden we Livingtone al gezien en wilden we weer weg. Helaas bleek dit een stad waar niks mogelijk was, er reden geen bussen of taxi's en de boot ging pas halverwege de middag waardoor we niet op tijd bij de grensovergang zouden zijn... Kortom een hopeloze actie waardoor we een dag lang in dit dorp moesten blijven. Gelukkig waren we op de boot wat mensen tegengekomen met wie we die dag naar de watervallen zijn gelopen. Dit was nog een hele onderneming. We moesten drie kwartier langs de zee lopen wat tegelijkertijd een stortplaats leek omdat er zoveel aangespoeld zooi lag. Direct aan de zee lag de jungle waardoor we dwars door het water moesten, de enige optie om bij de watervallen te komen. Ondertussen werd het vloed waardoor we tot onze knieën in het water liepen en regende het keihard. Eenmaal aangekomen bij de watervallen bleek er niet echt een pad te lopen, door het water en over natte keien vervolgde we onze route tot we eindelijk doorweekt op plek van bestemming aankwamen (waar we ook weer snel weg moesten omdat het donker werd).

Al met al was het 't wel waard en we hadden ons tenminste niet verveeld. 's Avonds zijn we op tijd naar bed gegaan omdat we de volgende dag een lange reisdag voor de boeg hadden naar Honduras