San Cristobal de Las Casas

Om negen uur vertrekken we met de bus over een weg met alleen maar haarspeltbochten, hellingen en dalingen. Gelukkig lukt het ons aardig om te slapen en komen we om half negen 's ochtends aan op plaats van bestemming. Onderweg naar het hostel nuttigen we bij de bakker een ontbijt van suikerbrood, muffins en puddingsbroodjes. Heerlijk fout!

Bij aankomst bij ons hostel hebben we meteen een toer geboekt en zodoende vertrekken we een uur later alweer. We gaan naar een plaatsje genaamd Chamula, een bergdorp waar Tzotzil indianen wonen. Sinds de komst van de Spanjaarden zijn hun oude gewoonten vermengd met katholieke gebruiken.Het is eigenlijk een dorpje wat helemaal op zichzelf staat. Ze spreken geen Engels of Spaans maar hebben hun eigen taal. Ook hebben ze hun eigen kledingdracht, gebruiken en gewoontes. We zien allerlei verschillende jurken en krijgen er dan vervolgens zelf ook één aangetrokken.

Een eindje verderop staat een bijzondere kerk. Het kerkje lijkt van buiten niks bijzonders, maar binnen is alles anders: de vloer in de kerk ligt helemaal bezaaid met dennennaalden en er staan geen stoelen. Langs de muren staan allemaal beelden van heiligen en overal zitten er mensen op de grond te bidden.

De gids legt ons uit dat mensen naar deze kerk komen om te bidden voor een naaste die ziek is. Mensen steken kaarsen aan die ze op de grond zetten (hoe meer kaarsen hoe ernstiger de ziekte). Zij geloven dat iemand ziek wordt omdat hij of zij iets slechts heeft gedaan. Een 'loel' is een persoon die iemand kan lezen en rituelen uitvoerd in de kerk bij de zieke. Dit kan op verschillende manieren, door cola te drinken en dan te boeren, of door iemand aan te raken met eieren of een kip. Wij hadden het geluk om getuige te zijn van het laatste...

Het arme kippetje lag stilletjes in een netje te wachten tot ze de ziekte van de vrouw over zouden brengen op deze kip. Eerst werden er zeker 100 kaarsen aangestoken in verschillende kleuren. Vervolgens begon de loel te bidden, dronken ze wat cola, werd er wat geboerd, nog wat gebeden en zo ging het maar door. Vol spanning zaten we te wachten tot ze eindelijk eens wat met mevrouw kip gingen doen. En het duurde maar en het duurde maar.. Eindelijk na zeker drie kwartier te hebben gewacht werd mevrouw kip uit de zak gehaald. Weer werd er gebeden en werd de kip langs het lichaam van de vrouw gehaald. De kip zou nu de ziekte van de vrouw overgenomen moeten hebben. Mevrouw kip werd nog even een paar keer boven de kaarsen gehouden waarna haar strotje werd dichtgeknepen tot ze ineens wel heel stilletjes bleef liggen. Een rituele slachting van mevrouw kip, die vervolgens wel met ziekte en al werd opgegeten want eten is eten...

De volgende dag zijn we naar de Sumidero Canyon gegaan, een ravijn met 1000 meter hoge wanden. Tijdens een boottocht kregen we krokedillen te zien en werd ons vanalles uitgelegd over de omgeving. Tijdens deze toer hebben we een meisje uit LA ontmoet die de komende twee dagen met ons mee reist.

De lunch was niet inbegrepen bij deze reis en zo langzamerhand binnen we ons al echt aan te passen aan de Cubaanse en Mexicaanse cultuur. M$120,00 (zo´n €8,00) voor een lunch vinden wij toch echt te veel, dat lukt ons tegenwoordig voor M$30 per persoon. Gelukkig waren we hierop voorbereid en hadden we zelf al broodjes bij de bakker gehaald. 

Janneke is ´s avonds nog lekker in het centrum uitgeweest met dit meisje en nog iemand die we ontmoet hebben. Dit voelde ze de volgende dag wel toen ze er om zes uur uit moest. Maarja, we kennen Janneke ondertussen een beetje J