Costa Rica

6 december 2012 - Corcovado, Costa Rica

Hola,

Vanuit Nicaragua zijn we met een bus naar Liberia gegaan. De op één na grootste hoofdstad van Costa Rica.  We kwamen laat aan in een hostel, hebben onze spullen gedropt en kennis gemaakt met onze nieuwe liefde: de meest zachte bedden ooit (namelijk een bed waarbij je botten de bedbodem raken)! Na deze ontmoeting zijn we op zoek gegaan naar een restaurantje. Hier kwam de eerste confrontatie met het dure Costa Rica, een pizza die minstens 10 euro kost. 

De volgende dag hebben we ons eerste nationale park bezocht: Rincon de la Vieja. Het is een park met  smalle bospaden, enorme woudreuzen maar ook dichte jungle, riviertjes, watervallen, vulkanische bronnen, borrelende modderputten, hete gassen die uit de grond komen en begroeide vlaktes met verschillende kleuren. 
Het is een park wat nog niet door veel toeristen wordt bezocht en voor ons uitstekend om mee te beginnen. We wandelden over niet aangelegde paden dwars door natuur over smalle paden en klimmen af en toe over de hekken om net de juiste foto te krijgen. De geur van de zwavel was van een afstand te ruiken. De eerste ontmoeting met de aapjes was meteen een feit. We werden bekogeld met eikennootjes als begroeting. Dit zorgde wel gelijk voor leuke fotos.
Nadat we dit park hadden bezocht zijn we terug gegaan naar ons hostel om na een wandeling van drie uur een heerlijke douche te nemen. Omdat het eten zo duur is, zijn we naar een lokaal eettentje gegaan waar we casado hebben gegeten. Dit is een typisch gerecht uit Costa Rica. Je krijgt een bord met (jawel u leest het goed) groente, kip of varkensvlees, gebakken banaan, rijst en bonen en dit voor de prijs van 5 euro. 's Avonds zijn we optijd weer terug gegaan naar he hostel. Hier was een kleine verbouwing in de kamer noodzakelijk omdat de bedden niet lekker lagen,  Milou heeft een extra matras gepakt en Janneke had besloten om op de grond te gaan liggen.

De volgende dag zijn we naar Playa Coco gegaan. Dit is een plek waar Janneke graag met haaien wilde duiken. Na een korte busrit van een uurtje zijn we bij de duikschool uitgestapt om informatie te verkrijgen over het duiken. Na deze informatie had Janneke besloten om te gaan duiken de volgende dag. De volgende stap was een hostel zoeken. Dit bleek iets lastiger dan dat we dachten. Na een zoektocht van een half uur hadden we een plek gevonden. Het was misschien wel het meest smerige hostel ooit. We hadden zelfs nieuwe vriendjes namelijk rode mieren in ons bed. Toen we hier iets over zeiden tegen de eigenaar ging deze volledig uit zijn stekker. Marc, die nog steeds vanuit Honduras met ons meereisde en over engelen geduld beschikt, heeft de beste man uiteindelijk kunnen kalmeren. Maar een andere kamer kregen we niet...

De volgende dag ging Janneke duiken, maar helaas niet met haaien omdat er mensen meewaren die er de vorige dag al waren geweest. Dit was wel een behoorlijke tegenvaller. Milou zat ondertussen in de duikschool op Marc en Janneke te wachten. Die kwamen bijna twee uur later dan gepland terug omdat de kapitein van de boot koelvloeistof in zijn gezicht had gekregen en als een speenvarken liep te schreeuwen.

Na deze ochtend zijn we snel de bus opgestapt naar Fortuna toe, helaas konden we door het oponthoud niet meer op dezelfde dag Fortuna bereiken. Na een nacht in vreselijk heerlijke bedden te hebben geslapen, gingen we de volgende dag weer verder. Onderweg naar Fortuna zijn we uitgestapt bij de vulkaan Arenal. Onze backpacks hebben we bij het politiebureau gedropt (hoeveel veiliger wil je het hebben). We hadden ons erg verheugd op deze vulkaan omdat je hier lava uit zou kunnen zien stromen. Dit bleek helaas niet meer het geval te zijn. Al snel hielden we het voor gezien en zijn we een lift naar het dorp gekregen, toch wel makkelijk als er dan een man in het gezelschap is die ook nog een Spaans spreekt. In Fortuna kwamen we in ons eerste backpackers resort. Kamers met twee persoonsbedden, een eigen badkamer voor elke kamer en een zwembad met ingebouwde bar. Het zag er heel erg mooi uit. s Avonds zijn we naar de hotsprings geweest waar we de hele avond hebben gerelaxt tot we helemaal gerimpeld waren.

De volgende dag zijn we vertrokken naar Monteverde. Een plaatsje aan de andere kant van het meer. Janneke heeft hier een canopytour gedaan. Dit was echt super tof. Via verschillede zip lijnen is ze over de jungle heen gevlogen. 
Bij terugkomst stond Milou al bij de ingang van het hostel op Janneke te wachten, want vijf minuten later zouden we een nachttour in een park gaan maken. Omdat veel beesten overdag slapen en 's nachts leven is de kans dat je beesten ziet dus vele malen groter. Door een overenthousiaste gids werden we mee het bos ingenomen, soms moesten we gewoon rennend achter hem aan omdat hij iets op het spoor was. In dit bos was onze eerste ontmoeting met de luiaard, ook hebben we vogelspinnen gezien, giftige slangen, wasbeertjes, bijzondere vlinders, en nog meer beesten waarvan we de naam al niet meer weten.

De volgende dag zijn we vertrokken naar San Jose, de hoofdstad van Costa Rica. Marc kon ons reistempo niet meer bijhouden en besloot om achter te blijven. Dit vonden we niet zo heel erg, want we begonnen ons wel een beetje te irriteren aan deze girly-girl met zijn engelen geduld, volgzame karakter en zonder eigen mening.

In San Jose hebben we de rest van onze reis uitgestippeld waarna we de volgende dag naar de vulkaan Poas zijn gegaan, een vulkaan met een krater waarin heel helder blauw/groen water staat. Waar het hostel ons een veel te dure tour probeerde aan te smeren, besloten wij dat we het ook wel op eigen houtje konden doen. Met de bus zijn we naar de vulkaan gereden. Eenmaal aangekomen wilde de vulkaan zijn schat niet prijsgeven, hij was gehuld in een dik pak wolken. Na even rondgewandeld te hebben op het park besloten we nog een gokje te wagen en net op het moment dat wij aankwamen trokken de wolken weer dicht. We konden nog net een glimp opvangen van het water. Dit wilde we echt nog beter zien, dus besloten we net zo lang te gaan wachten totdat de wolken weer weg zouden gaan. Ons wachten werd beloond, uiteindelijk trokken de wolken weg en zagen we het super heldere water in de krater. Echt zo'n mooi gezicht, Janneke kon er geen genoeg van krijgen en was als een kind zo blij. 
Aangezien we nog een paar uur hadden voor de bus weer terug ging en we alles hadden gezien besloten we te kijken of we een lift konden krijgen naar een ander park. Milou trok haar stoute schoenen aan en stapte op drie personen af die er uit zagen als toeristen. We hadden in één keer beet, het drietal bleek uit Duitsland te komen en met de auto op reis te zijn EN toevallig wilden ze dezelfde kans op als ons EN natuurlijk mochten we mee. Het park viel uiteindelijk tegen en we zijn niet gegaan, maar we hebben uiteindelijk wel een hele leuke dag gehad met deze mensen. 

In het hostel moesten we 10 dollar betalen omdat we onze tassen om drie uur ophaalden in plaats van één uur en daarnaast ook nog eens twee dollar per minuut als we wilden dat zij naar een hostel belden om een reservering voor ons te maken. Dikke afzetters, dat wordt een slechte recentie voor ze!! 

's Avonds kwamen we in Manuel Antonio aan en hadden we een hostel bij de entree van het Nationaal Parc. Wat een luxe dat we nu eens niet uit hoefden te zoeken hoe we er kwamen. De vloer in de dorm was nat en toen Janneke om een handdoek ging vragen zodat we onze tassen neer konden zetten, kwam de man zich duizend maal verontschuldigen en kregen we een privekamer. Zo kan het dus ook! De volgende park hebben we lekker in het park rondgewandeld en veel verschillende dieren gezien. Dit park lag aan het strand dus na deze wandeling zijn we heerlijk aan de zee gaan liggen. Hier hebben ze helaas wel geprobeerd om onze tassen te plunderen. Achteraf bleek dat meer mensen de dupe zijn geworden van deze bandieten. 
We lagen lekker op het strand weg te dommelen toen we ineens iets hoorden aankomen. Niet zo vreemd, want we waren niet de enige op het strand. Het geluid kwam alleen wel heel dichtbij en voor het we het doorhadden zat er iemand met onze klauwen aan onze tas. Janneke reageerde snel en pakte de tas terug en de daders gingen er als een haas vandoor! Echt brutale beesten, die wasbeertjes ;-)

De volgende dag zijn we naar het Corcovado park gegaan. Wat een drama om daar te komen is dat. We hadden gehoord dat we ver van te voren moesten reserveren en dat het lastig was om er te komen, maar we konden nergens vinden hoe we dan moesten reserveren, waar we precies heen moesten en hoe we dat dan moesten doen. Uiteindelijk hielp de man uit het hostel (weer die aardige van de privekamer waar we wel een positieve recensie over gaan schrijven) ons en wist hoe we bij het dorp vlak bij het park konden komen. Vanuit daar konden we dan verder zien.
Eenmaal aangekomen zaten we in dubio wat te doen, een tweedaagse tour zou ons 250 euro kosten en dit vonden we wel heel veel geld. Een dagtour die 70 euro koste zou de andere optie zijn, maar ook hiervan vroegen we ons af of het de moeite waard zou zijn. 
Niet geschoten is altijd mis, dus uiteindelijk voor de dagtour gekozen en 's avonds eerst nog een wandeling gemaakt in een bos waar veel kikkers leven. Hier hebben we glaskikkers gezien (deze zijn doorzichtig) en rode giftige kikker en nog een paar andere soorten. 
De volgende dag was een opeenstapeling van teleurstellingen. Bij ons in de groep bleek een stel te zitten van 74 jaar. Heel leuk dat ze dit soort dingen nog kunnen doen en dat menen we oprecht, maar dat gaat niet samen in een groep jonge mensen. Deze mensen konden het tempo niet bijhouden en hadden steeds pauze nodig waardoor wij lang moesten wachten en onze dag niet optimaal konden benutten. 
Daarnaast stelde onze gids niet zoveel voor. We hadden gehoopt meer dieren te zien doordat een gids weet waar de beesten leven en veel kan vertellen over deze beesten maar de man leek net zo hard op zoek als ons en blijf daarbij ook gewoon op de normale paden. We zouden rond half drie weer terug zijn in het dorp dus toen de gids ons rond half twaalf afzette bij de boot waren we dan ook lichtelijk verbaasd (lees: stikchagarijnig, pislink en elkaar lekker aan het opstoken, haha).
Kortom het park die het duurst was, hebben we het minste gezien. En zo kwam het dat we Costa Rica sneller weer uit waren dan we in eerste instantie hadden gedacht. 
Eén voordeel; het heeft ons dan ook minder geld gekost dan verwacht. 

Foto’s

5 Reacties

  1. Tantetje Karin:
    15 december 2012
    Goh, wat een prachtig verslag. Ik zie de wasbeertjes, de kikkers en al het andere natuurschoon zo voor m'n netvlies verschijnen. Leuk hoor. Ik geniet zo lekker met jullie mee.
    Mis je wel een beetje Jan, maar we zijn op de helft zullen we maar zeggen. Veel plezier, en geniet er ten volle van!
    Dikke kus en knuf!

    Oh eh... oma heeft ook een laptop met internet, ik zal morgen wel reactie sturen vanaf haar mailadres. Kun je af en toe aan haar ook een berichte sturen.
  2. Oma Cok:
    15 december 2012
    Wat een mooie verhalen, maar wat een pech met al dat vervoer ! Over een poosje als je intussen millionair bent geworden doen jullie het maar over, en zie je de dingen die nu te duur zijn! Veel

    sukses, nu vind ik dit heeeeel leuk hoor, Bedankt dames ! Oma cok
  3. Nadja:
    19 december 2012
    Weer een mooi verhaal Lady's!
  4. Margreet Brekeling:
    19 december 2012
    Leuk om jullie kant te horen. Ik heb in die twee maanden Costa Rica de vulkaan niet kunnen bezoeken omdat het zo veel had geregend wij er niet eens konden komen. Tortugera is ook erg mooi! Veel plezier nog!
  5. Dorenda:
    26 december 2012
    Wat een te gekke avonturen weer!
    haha..poging tot diefstal door wasbeertjes..;)
    Dat moet een prachtig foto album worden! Xx